EEN PAAR MAANDEN geleden vond ik een uitnodiging in mijn e-mailinbox voor een programma met de naam Breakup-bootcamp: een bootcamp voor mensen die door een scheiding gaan.
Hoewel de uitnodiging die ik ontving bedoeld was om over de retraite te schrijven, was wat mij motiveerde om te gaan, dat ik moeite had om zelf over het einde van een situatieschip heen te komen. Ik was die zomer vier maanden met iemand uitgegaan, en net toen het leek te escaleren tot een relatie, eindigde het vreselijk. Hij had me een weekend lang overladen met knuffels, lovende woorden en pda, om me een paar dagen later te bellen om me te laten weten dat hij weer contact had met een ex – en dat hij me alleen had gezien als een toevallige affaire.
Breakup Bootcamp-oprichter Amy Chan, een ondernemer die het programma startte op basis van wat ze leerde tijdens het proces om zelf over een grote breuk heen te komen, creëerde deze weekendlange excursie van $ 3295, die plaatsvindt in een natuurlijke omgeving in Noord-Californië, om mensen te helpen liefdesverdriet overwinnen en gezonde relaties aangaan. Het drukke programma van de retraite omvat lezingen door relatiedeskundigen, verschillende soorten therapieën, waaronder dans- en ademwerk, en oefeningen zoals het schrijven van een brief aan je ex en deze in een vuur verbranden.
Op onze eerste dag van Breakup Bootcamp gingen we rond een kring van ongeveer twee dozijn mensen van verschillende leeftijden, geslachten, rassen en seksuele geaardheden. Eerst zeiden we allemaal wat onze doelen waren, en ik zei dat het mijne was om ons minder boos te voelen. Zelfs twee maanden nadat ik min of meer uit elkaar was gegaan, leek het alsof ik niet over hem heen kon komen… niet over hem, maar over mijn woede; Ik bracht mijn dagen door met woedend over hoe hij me had behandeld. Anderen spraken doelen uit zoals het overwinnen van angst voor intimiteit en uitzoeken of ze in hun huidige relaties wilden blijven.
Gastsprekers kwamen op verschillende punten binnen, maar Chan verzamelde ons ook in een groot houten gebouw en sprak zelf vele malen met ons over relaties. In haar eerste sessie leerde ze ons hoe we onze gevoelens kunnen communiceren in situaties waarin een partner ons pijn doet: door specifieke feiten te vermelden en je emoties te communiceren in plaats van generalisaties, overdreven uitspraken of eisen te doen. Velen van ons verbergen onze pijn omdat we bang zijn voor hoe de andere persoon zal reageren, legde ze uit, maar dit werkt averechts, omdat de relatie uit balans raakt en wrok opbouwt.
Vervolgens gingen we in paren uiteen en voerden rollenspelgesprekken waarin we problemen uit onze eerdere relaties communiceerden. Ik had mezelf gezien als iemand die goed is in het stellen van grenzen, maar terwijl we deze oefening deden, besefte ik dat ik mijn innerlijke wereld beter kon delen, in plaats van simpelweg te zeggen wat ik wel of niet wil. Ik ben een seks- en relatiecoach, en ik was in mijn laatste relatie vaak in de coachingmodus gegaan, begripvol en geduldig als mijn grenzen werden overschreden en mijn eigen pijn verwaarloosde.
Voor de activiteit speelden we een rollenspel de eerste keer dat dit was gebeurd: hij had me een sms gestuurd waarin hij een seksuele fantasie beschreef waarbij ik en zijn ex betrokken waren. Op dat moment zou ik hem laten weten dat alle fantasieën oké zijn, maar om die fantasieën alsjeblieft niet met mij te delen – terwijl ik eigenlijk had willen zeggen: “Ik voel me geschonden, geobjectiveerd en niet gerespecteerd, en ik ben bang dat je weer bij haar zult komen. Ik was bang geweest om te behoeftig over te komen als ik dit zei, maar toen mijn activiteitenpartner met haar hoofd knikte en zei: “Dat is heel redelijk”, begon ik te denken dat het misschien oké was om mijn gevoelens te hebben.
We kregen ook gesprekken van een seksuoloog en een somatisch therapeut, maar de meest memorabele was die van dominatrix Colette Pervette, die ons leerde om over BDSM te denken als een metafoor. Nadat ze een bondage-demonstratie had gedaan, vroeg ze ons: “Waar ben je in gebondenheid aan?”
Ik realiseerde me dat ik gebonden was aan de overtuiging dat ik een relatie nodig had om gelukkig te zijn – en als ik met iemand was, was ik gebonden aan de overtuiging dat ik moest blijven hen blij zijn. Pervette suggereerde dat het juist is wanneer we harde waarheden accepteren – ik kan iemand niet vinden, ik kan iemand verliezen – dat we macht vinden. Dit geeft ons de vrijheid om de keuzes te maken die het beste voor ons zijn in plaats van overgeleverd te zijn aan iemand of iets anders.
Ineens had het zin. Ik had mijn eigen behoeften verwaarloosd omdat ik ergens diep van binnen geloofde dat als ik iemand zou verliezen van wie ik hield, het me zou breken. Maar dat was een illusie. Mijn authentieke zelf zijn en verlies riskeren zou me eigenlijk sterker maken, of de relatie nu overleefde of eindigde. Mijn relatie met mezelf zou overleven, en daar ging het om.
Op onze allerlaatste dag vertelde Chan ons over haar eigen reis die haar ertoe had gebracht om Breakup Bootcamp te starten. Ze had een patroon van mensen behagen en al het werk doen in relaties, en toen ze begon te beseffen dat dit niet was wat ze wilde, begon ze andere keuzes te maken. Een van die keuzes werd gemaakt toen ze in LA woonde, en een nieuwe liefdesbelangstelling in de Bay Area DM’de haar op Twitter: “I’m gonna be in LA”. activiteiten voor hen om daar te doen, zou ze terugvallen in een oud patroon van meer gewicht dragen dan haar partner. Ze zei dus niets. Ze wilde iemand die proactief zou zijn om zelf plannen te maken.
Ik had veel met dit verhaal te maken en besloot dat ik me ook zou inzetten voor het maken van nieuwe keuzes. Een van de eerste dingen die ik na de retraite deed, was mijn online datingprofiel herschrijven en de dingen opnemen waarvan ik eerder vreesde dat ze mensen zouden afschrikken. Ik schreef dat ik op zoek was naar een huwelijk en dat ik iemand wilde die net zo enthousiast was als ik over het krijgen van kinderen. In plaats van te proberen niet te overdreven te zijn, ging ik zo overdreven mogelijk over mijn verlangen naar liefde en toewijding, mezelf geruststellend dat als dat iemand bang maakte, dat goed was; ze waren toch niet voor mij.
In plaats van te proberen over mijn woede heen te komen, liet ik het me voeden. Mijn ex had me precies laten zien wat ik niet wilde, en ik zou opkomen voor wat ik wilde.
Een paar weken later vroeg een man van een app me mee uit. “Wil je rond 17.00 of 17.30 uur afspreken?”
“Is 6 haalbaar?” Ik antwoordde. Ik had een afspraak tot 17.30 uur.
“Om 16.30 uur ben ik klaar met werken. Ik weet niet wat ik tot zes uur ga doen,’ zei hij.
Ik verzette mijn afspraak zodat ik kon afspreken wanneer het hem goed uitkwam, toen dacht ik: waarom ben ik bereid een afspraak te verzetten als hij niet bereid is om nog een half uur te wachten? Deze relatie was al ongelijk en we hadden elkaar niet eens ontmoet.
‘Ik kan niet eerder,’ zei ik tegen hem. Toen, nadat hij me anderhalve dag had genegeerd, stelde hij een andere dag voor. Maar het was te laat. Ik had besloten een nieuwe keuze te maken.
Ondertussen leek een andere man in mijn vriendengroep een vooruitzicht; hij sms’te me vaak zonder reden, en we hadden persoonlijk een flirterige plagerij. Op een avond zaten we samen en het voelde alsof het op weg was naar een aansluiting … en ik besloot opnieuw een nieuwe keuze te maken. Ik wilde iemand die serieus en attent genoeg was om me mee uit te vragen. Ik heb dus geen actie ondernomen. Ik heb daar wat FOMO over ervaren, maar ik verwelkomde het. Ik wilde niet steeds betrokken raken bij mensen die uiteindelijk niet bij me zouden passen.
Tijdens die eerste paar weken thuis dwaalden mijn gedachten af en toe af naar mijn ex en koesterden de gedachte aan hereniging. Ik bedoel, hij moest op een gegeven moment tot bezinning komen, toch? We hadden iets goeds te doen. Toen herinnerde ik me iets anders dat Chan ons had verteld: uiteenvallen beïnvloedt de hersenen zoals ontwenning van drugs. Deze verlangens om weer bij elkaar te komen zijn vaak het resultaat van onze chemische afhankelijkheid van een persoon, meer dan enige goede reden om dit te doen. En dus vocht ik tegen mijn drang om weer in contact te komen, en uiteindelijk ging die drang weg.
Het is eng om mijn normen voor romantische partners te verhogen. Ik weet niet hoeveel mensen daadwerkelijk op het bord zullen stappen. Maar dat is beter dan in situaties terechtkomen waarin ik me gebruikt en gedevalueerd voel. Ik weiger gebonden te zijn aan mijn verlangen naar een relatie of aan wie dan ook, omdat ik weet dat het goed komt met me, of ik nu een partner heb of alleen ben – en die kennis geeft me vrijheid en macht.
Suzannah Weiss is een freelanceschrijver, gediplomeerd seksuele voorlichter en seks/liefdecoach wiens werk is verschenen in The New York Times, The Washington Post, New York Magazine en meer
