Gustavo Santaolalla, de componist voor 2013 De laatste van ons evenals voor de nieuwe HBO-serie met dezelfde naam, opgevat van de originele partituur als ‘donker’, ‘textuur’ en ‘niet noodzakelijkerwijs melodieus’. De in Argentinië geboren muzikant begreep de wereld van zijn post-apocalyptische onderwerp. Hij ontvluchtte zijn thuisland in 1978, tijdens het hoogtepunt van de militaire dictatuur van Argentinië. “Ik kan me vinden in het idee van beweging,” zei Santaolalla in een interview, “om naar de volgende plaats en de volgende plaats en de volgende plaats te gaan.”
Zoals die van Cormac McCarthy De wegwaaruit het inspiratie haalt, De laatste van ons is een reisepos; het vertelt een verhaal van beweging en vlucht. De partituur is triest, verontrustend, met spaarzame, minimalistische instrumenten die gebruik maken van vals gitaren en andere unieke geluiden; Santaolalla nam zelfs op in ongebruikelijke ruimtes, zoals een badkamer.
Als road story maakt de game ook gebruik van muzikale tracks. In één scène luisteren Joel en Ellie naar een tape van Hank Williams, waarop ze de nummers “I’ll Never Get Out of This World Alive” en “Alone and Forsaken” spelen – de titels zijn erg op de post-apocalyptische neus gericht. Het moment ondermijnt en verheerlijkt de autorit van het gezin, dingen die niet langer kunnen bestaan in een wereld die dodelijk is voor reizigers.
Toen het tijd was om aan te passen De laatste van ons voor televisie wilde co-showrunner Craig Mazin deze thema’s en subversies behouden. In een recent interview op de De laatste van ons Podcast, Mazin legt uit wat de muziek van de originele game zo aangrijpend maakte: “[one of the things the game does] is je gekwetst voor de dingen waar je van houdt en het nemen van dingen die helder en mooi en vrolijk en optimistisch zijn, en ze deze donkere ondertoon geven.
Mazin en collega-showrunner (en game-maker) Neil Druckmann gebruiken het geluid van de jaren ’80 voor een vergelijkbaar effect in de serie. Aan het einde van aflevering 1 speelt een nummer op de radio, het decennium van de release van het nummer is een code voor problemen.
Net als de partituur van Santaolalla en de songtitels van Hank Williams, creëert het laatste radionummer een extra laag donkere melodie.
Het nummer aan het einde van aflevering 1 is “Never Let Me Down Again” van Depeche Mode
In hetzelfde interview legt Mazin de keuze voor het laatste nummer van de aflevering uit.
“Veel muziek uit de jaren 80 is grappig en leuk, maar hiermee was ik op zoek naar een uptempo nummer uit de jaren 80 met een donkere tekst… Waar ‘Never Let Me Down Again’ over gaat, is ‘I’m een ritje maken met mijn beste vriend’ — hij zong over drugs, het was een lied over verslaving. Nou, Ellie staat op het punt een ritje te maken met haar beste vriendin, en Joel is een gevaarlijke man. Joel staat op het punt een ritje te maken met zijn beste vriendin, hij weet nog niet dat zij zijn beste vriendin is. Ze is een gevaarlijk klein meisje… Nu, het punt is, je ‘laat me nooit in de steek’? Ze laten elkaar in de steek, en dan niet, en dan wel, en dan niet. Die gedachte was een heel interessante manier om binnen te komen.”
Het nummer is een voorbode, de titel belichaamt alles wat de personages van zowel Joel als Ellie zal gaan definiëren. Zullen ze voor elkaar zorgen? Zullen ze elkaar op de komende weg kunnen dragen?
Assistent redacteur
Joshua St Clair is assistent-redacteur bij Men’s Health Magazine.
