We wijten ons onvermogen om gewicht te verliezen vaak aan onze genen. Sommige artsen proberen dit weg te poetsen en geven u de schuld van uw problemen, terwijl er in feite een onderliggende genetische aanleg kan zijn om overgewicht te hebben en voortdurend uw handen in de ‘koektrommel’ te hebben dankzij uw ‘zoetekauw’. De genen die hier in dit artikel worden behandeld, vertegenwoordigen een kleine maar sterke steekproef van de markers die onze risico’s beïnvloeden voor: zwaarlijvigheid en leefstijlziekten. Lees verder om meer te weten te komen – en om uw gezondheid en die van anderen te garanderen, mag u deze niet missen Zekere tekenen dat je al COVID hebt gehad.
Dit genenpaar is een marker die de respons op eetlust heeft, beter bekend als het Adiponectin-gen. Als u drager bent of een dubbel paar of het A-allel heeft, is er een neiging tot lagere adiponectine (een hormoon dat uw vetweefsel vrijgeeft dat helpt bij insulinegevoeligheid en ontsteking) niveaus (lage niveaus verhogen obesitas, diabetes en atherosclerose), wat resulteert in een verhoogde eetlust en een verminderd vermogen om vet van opgeslagen vorm naar energieverbruik te mobiliseren. Hierdoor wordt het veel moeilijker om gewicht te verliezen. Als u een A-allel heeft, moet u zich concentreren op een dieet met meer enkelvoudig onverzadigde vetten en minder verzadigde vetten en koolhydraten.
Het zustergen van ADIPOQ1 met als G-allel het verhoogde risico op eetlust, metabool syndroom en insulineresistentie. ADIPOQ1 heeft een meer klinische basis om een boosdoener te zijn bij gezondheidsproblemen, maar in combinatie met ADIPOQ2 nemen de risico’s aanzienlijk toe bij het sneller ontwikkelen van op levensstijl gebaseerde ziekten.
Het ghreline-receptorgen. Ghreline is het hongerhormoon. Het is een peptide in het spijsverteringskanaal dat een effect heeft op het zenuwstelsel en honger veroorzaakt. Het speelt ook een belangrijke rol bij het reguleren van de snelheid en verdeling van het energieverbruik in het lichaam. Het verhoogt de honger, het maagzuur en de spijsverteringsmotiliteit om zich voor te bereiden op voedselinname. In dit genenpaar resulteert het T-allel in minder eetlustregulatie en een verhoogd risico op obesitas. Terwijl het C-allel het risico op obesitas vermindert en elke dag een betere eetlustbeheersing heeft.
Het gen Proopiomelancortin (POMC) heeft veel verschillende effecten op het lichaam en het zenuwstelsel. In de context van hoe het uw eetlust en gewichtstoename/-verlies beïnvloedt, staat hier de nadruk. Het G-allel resulteert in een normale eetlust en is beschermend tegen de risico’s van obesitas. Het A-allel verhoogt de eetlust en de resulterende BMI (body mass index) of het totale gewicht.
Deze is veel gemakkelijker genoemd als het vetmassa-naar-obesitas-geassocieerd gen of beter bekend als het vetgen. FTO reguleert het ghrelinegehalte door middel van methylering (toevoegen van een gemethyleerde groep aan ghreline). Hoe meer gemethyleerd ghreline wordt, hoe actiever de eetlust. Een enkel A-allel verhoogt het risico op obesitas en het metabool syndroom (verhoogde honger en vermindert verzadiging) met 1,3 keer, terwijl een AA-allel de risico’s 1,6 keer verhoogt. A-allelen geven de voorkeur aan zout en vlees, typisch in het dieet, verhoogd C-reactief proteïne (ontstekingsmarker in het bloed) en een veel sterk toegenomen moeilijkheid om een vol gevoel te hebben na de maaltijd.
Melanocortin-4-receptorgen (MC4R) is een belangrijke regulator van de energiebalans, voedselinname en lichaamsgewicht in de hypothalamus, de kern van de hersenen. De MC4R is ons “Emotionele Eter”-gen. Het interageert met dopamine (ons plezierhormoon) en serotonine (stemming) paden, wat resulteert in emotioneel eetgedrag. Het bevindt zich voornamelijk in het hongercentrum van de hersenen. C en T zijn de twee allelen met deze marker. Het C-allel resulteert in disfunctie van de balans van het lichaam, terwijl het T-allel zich presenteert met een betere algehele balans en controle over het lichaam. Snacken en te veel eten zijn veelvoorkomende risico’s bij het C-allel en de resulterende afname van de reactie van de hersenen op leptine.
VERWANT: Dagelijkse gewoonten die u moet volgen als hoog cholesterol in uw gezin voorkomt
Dit gen is het leptinereceptorgen. Leptine, waar je misschien van hebt gehoord, wordt afgegeven door vetcellen om aan te geven dat ze zich met vet vullen. Naarmate de vetcellen groeien, geven ze steeds meer leptine af. De verhoogde leptine triggert normaal gesproken de hersenen om de honger te verminderen en een gevoel van volheid of verzadiging te produceren. Als we het G-allel of de GG-combinatie van allelen hebben, hebben we de neiging om Leptine-resistent te worden. De resistentie tegen leptine in de hersenen verhoogt het risico op obesitas, snackgedrag en insulineresistentie. Kortom diabetes in de hersenen. De A-allelen vertonen normale reacties op verhogingen van leptine.
De SLCA2 of ons zoetekauw-gen wordt geassocieerd met een hogere suikerinname in het dieet, vandaar de codenaam The Sweet Tooth Gene. Het werkt op het detecteren van glucose in de hersenen, wat leidt tot controle van verzadiging en eetlust. Er zijn twee allelen: het A- en het G-type. Het A-allel is het allel met een verhoogde inname van meer suikerhoudend voedsel en snoep, samen met een gebrek aan controle over de keuze om te stoppen. Het G-allel laat een betere controle zien over de inname van suikerhoudend voedsel en een betere verzadiging bij het eten. De AA- of AG-combinatie van allelen zijn degenen die het algehele gebrek aan controle met snoep laten zien.
VERWANT: Dingen die u in gevaar brengen voor een “te hoge” bloedsuikerspiegel, zegt arts
De TAS2R38, ons proever/niet-proever receptorgen, draagt bij aan ons vermogen om bittere smaken te herkennen. Het G-allel, en vooral de GG-combinatie, ervaart een immense bittere smaak. Je proeft echt de bitterheid in groenten en houdt niet van die bittere groenten zoals boerenkool, broccoli, radicchio en andere bittere groenten. Wat resulteert in een sterke controle van de eetlust. De A-allelen hebben een hogere affiniteit voor de suiker, waardoor er meer suiker wordt opgenomen en er minder controle is. Dus als je een “koekjespot”-monster bent, heb je waarschijnlijk deze genvariant.
Als arts die genetica en epigenetica in mijn kliniek gebruikt, geven de genetische rapporten ons een gids en een mogelijke reden waarom u problemen heeft met gewichtsverlies of chronische gezondheidsgerelateerde problemen die verband houden met uw levensstijl. Hoewel genetische tests en epigenetische rapportage een “alles zijn/alles doen”-antwoord zijn voor uw gezondheid, stellen ze ons in staat om te kijken en te beslissen hoe we een meer unieke benadering van uw gezondheidszorg en optimalisatie kunnen plannen. Onthoud dat “genen het wapen belasten, maar je omgeving haalt de trekker over” de sleutel is om te begrijpen dat we genetische “fouten” kunnen opheffen met de juiste, unieke levensstijlgeneeskunde: wat we eten, hoe we rusten, hoe we sporten en welke supplementen nemen. En om uw leven en het leven van anderen te beschermen, bezoek geen van deze 35 plaatsen waar je de meeste kans hebt om COVID te krijgen.
