ALS JE NOOIT HEBT gezien Zion Clark worstelt, komt er een moment in bijna al zijn wedstrijden waarop hij er net zo uitziet als elke andere deelnemer: in de neerwaartse positie, zijn brede borstkas, massieve armen buigend en gebeeldhouwde rug terwijl hij vecht om aan de greep van zijn tegenstander te ontsnappen en het voordeel behalen. Maar als hij dat eenmaal doet, wordt duidelijk hoe hij anders is: Clark, 24, heeft geen benen vanwege een zeldzame aandoening die het caudale regressiesyndroom wordt genoemd. De inwoner van Ohio is zich er terdege van bewust dat dit hem uniek maakt, maar hij is vastbesloten om daardoor niet anders behandeld te worden.
“Wat ik doe, verbaast de meeste mensen”, zegt Clark, die nu in San Diego woont en traint, tijdens een Zoom-gesprek in oktober. “Het eerste wat ze denken is: Godverdomme, hij heeft geen benen. En dan is het volgende: Holy crap, hij slaat deze kerel echt in elkaar.Maar in Clarks ogen hoort hij dat te doen. Hij heeft de levensfilosofie ontwikkeld van “Wees groter dan” – zoals in groter zijn dan wie je ook bent vandaag, of je laatste prestatie, of je twijfel aan jezelf. Het klinkt misschien cliché, maar die mentaliteit heeft hem gegrond en gemotiveerd gehouden terwijl hij werkt aan de Olympische Spelen van 2024 in Parijs, waar hij hoopt de eerste Amerikaan te worden die zowel de Olympische als de Paralympische teams in twee afzonderlijke sporten maakt – worstelen in de voormalige , rolstoelraces in de laatste.
Ondertussen zijn er tal van manieren om de ontembare geest van Clark in actie te zien. Je kunt hem bekijken in de met een Emmy bekroonde Netflix-documentaire van 2018 Zion, waarin zijn leven en zijn worstelcarrière op de middelbare school op Massillon High School in Ohio worden beschreven. Daar worstelde Clark, met een lengte van één meter en 88 pond, met tegenstanders die boven hem uitstaken en zwaarder waren dan hem, maar als senior was hij één punt verwijderd van het behalen van het staatskampioenschap. Je kunt afstemmen op zijn YouTube-kanaal, waar hij een zorgvuldig samengestelde kijk op zijn wereld geeft, waarin hij in een zwembad duikt, vakkundig de drums bespeelt, battle-rope-workouts en boxjumps verplettert, en zelfs skateboards, en dat alles terwijl hij meer biedt inspirerende stelregels vergelijkbaar met wat je zou kunnen horen tijdens zijn motiverende sprekende optredens. En slechts een paar maanden geleden vestigde Clark het Guinness World Record voor de snelste sprint van 20 meter op twee handen, met een indrukwekkende 4,78 seconden. In de video die hij deelde, kun je zien dat zijn eerste tijd eigenlijk sneller was, maar hij moest het evenement opnieuw rennen omdat hij per ongeluk onder de sensor dook bij de finish.
Clarks andere motto – “Geen excuses” – staat op zijn rug getatoeëerd. En hoewel hij misschien steunt op gemeenplaatsen, komen zijn authenticiteit en diepgang naar boven als hij praat over ervaringen uit het verleden en toekomstige doelen. Hij groeide op in het pleegzorgsysteem van Ohio nadat hij als baby ter adoptie was gesteld. Ohio is een worstelstaat, dus begon Clark in de tweede klas mee te doen, deels om zijn energie en agressie te kanaliseren. Hij verloor bijna al zijn worstelwedstrijden tot 2015, toen hij tijdens zijn laatste jaar van de middelbare school sterk genoeg werd om zijn gebrek aan invloed te compenseren en tegenstanders begon vast te pinnen. Datzelfde jaar werd Clark geadopteerd door Kimberly Hawkins, zijn pleegmoeder, en haar advies – “Als ze naar je gaan kijken, zorg er dan voor dat ze je naam onthouden” – hielp hem nog meer te motiveren. (Het staat ook in zijn nieuwe fotoboek, Zion ongeëvenaard.) Clark sloot het jaar af met een record van 33-15 en bleef worstelen terwijl hij een bedrijfskundige graad behaalde aan de Kent State University in Tuscarawas.
Tegen het voorjaar van 2020 was hij tot 121 pond aangekomen en bereidde hij zich voor op het worstelen in de Amerikaanse Olympische teamproeven voorafgaand aan de Spelen in Tokio, toen hij zijn schouder kneep, waar hij heel voorzichtig mee moet zijn omdat hij met zijn armen loopt. Dat samen met Covid-19-voorschriften verhinderde hem om in worstelvorm te blijven, omdat hij niet met anderen kon trainen, dus besloot hij zich te concentreren op rolstoelraces, iets waar hij op de middelbare school in uitblonk. “Ik moest creatief worden om mezelf opnieuw uit te vinden”, zegt hij. “Ik deed niet mee, maar ik ontwikkelde mijn vaardigheden achter gesloten deuren.”
Hij begon een cross-trainingsregime dat hij vandaag handhaaft. “Al zijn sporten zijn gebaseerd op explosieve atletische bewegingen, dus [his training] houdt veel in dat je dat moet herhalen’, zegt Craig Levinson, een voormalig professioneel basketbalspeler die de manager en trainer van Clark is. Levinson zal bijvoorbeeld een medicijnbal over de borst van Clark laten vallen en hem deze laten vangen, en vervolgens rechtop springen. “We doen dumbbell presses op de vloer, waarvoor niet zoveel core-instabiliteit nodig is. Het is plyometrie van het bovenlichaam, bijna: veel boxsprongen waarbij hij met zijn handen explodeert.’
In juni nam Clark deel aan de Amerikaanse Paralympische baan-en-veldteamproeven voor de Spelen van Tokio, maar hij heeft zichzelf misschien te hard gepusht, waardoor zijn schouder en rug net voor het evenement verzwaren. Ondanks dat hij de vierde beste tijd van het land had, kwam hij één plek tekort om het team te halen. Als reactie daarop koos hij ervoor om zijn benadering van het stellen en herstellen van doelen te veranderen: hij beschouwt succes en falen niet meer als zwart-wit. In plaats daarvan zoekt hij naar lessen uit elke ervaring. “Laten we de volgende race proberen om sneller te worden met de handsnelheid en nauwkeurigere slagen op het stuur”, zegt hij. “Veel mensen zullen denken: Ah, ik heb gefaald en hebben medelijden met zichzelf. I denk, Ah, ik heb gefaald, maar ik ga dit de volgende keer beter doen.”
Vandaag zegt Clark dat hij zich gezonder voelt dan ooit. “In worstelen ben ik over het algemeen sneller en sneller, mijn handsnelheid is sneller en de uitvoering van mijn take-downs en submissions is sneller”, zegt hij. “Uiteindelijk is mijn techniek niets als ik niet snel ben.” Hij blijft vertrouwen op bepaalde bevestigingen om zichzelf op de been te houden. ‘Ik ga vandaag opstaan. Ik ga sterk zijn. Ik ga voor waar ik in geloof, zelfs als ik faal’, zegt hij. “Als je eenmaal de ‘ik ben’-mentaliteit hebt, kan niets dat breken.” Maar hij borrelt op bij het idee dat zijn verhaal past bij het soort archetypische, motiverende pornoverhaal over overwonnen tegenslagen dat aan zoveel zwarte atleten wordt gehecht. Hij wil duidelijk maken dat hij veel meer is dan de som van zijn trauma’s of wat voor uitzonderlijkheid dan ook dat zijn prestaties omringt. “Als sommige mensen mijn verhaal zien, is het bijna zoiets als: ‘Oh, ik heb medelijden met je en het spijt me dat die dingen met je zijn gebeurd.’ En dat begrijp ik, maar tegelijkertijd ben ik dat kind niet. Ik wil echt bekend staan om wat ik doe en wie ik ben.”
Hij kijkt dus vooruit, niet achteruit. In de afgelopen maanden betekende dat training voor speerwerpen – een andere potentiële Olympische sport voor hem – en sparren met enkele MMA-atleten. En hij blijft duidelijk over de dunne lijn tussen Zion Clark de persoon en Zion Clark de atleet. “Ik ben misschien een worstelaar, een atleet en al deze geweldige dingen, maar tegelijkertijd zou ik willen zeggen dat ik een fatsoenlijke drummer ben – of gewoon een allround fatsoenlijke muzikant”, zegt Clark, die ook piano en trompet speelt. En hij gelooft dat hij nog steeds groter kan zijn dan dat alles. “De mensen in mijn omgeving verwachten dat ik win”, zegt hij. “Ze verwachten dat ik altijd succesvol ben, omdat ze daar met mij samenwerken.”
Dit verhaal verschijnt in het januari/februari nummer van Men’s Health.
Deze inhoud is gemaakt en onderhouden door een derde partij en geïmporteerd op deze pagina om gebruikers te helpen hun e-mailadressen te verstrekken. Mogelijk vindt u meer informatie over deze en soortgelijke inhoud op piano.io
