Na 429 dagen te hebben gereisd door 18 landen over land en over zee, waarbij een afstand werd afgelegd die gelijk staat aan 120 individuele Ironman-races – elk bestaande uit een stevige 3,9 km zwemmen, 180 km fietsen, met een marathon (42,2 km) getagd – een wereldreiziger atleet Jonas Deichmann kwam over de finish in zijn geboorteland München en werd de eerste persoon die de wereld rondging in een triatlon.
Deichmann begon zijn eerste prestatie van uithoudingsvermogen ter wereld door door Slovenië te fietsen en langs de Kroatische kustlijn te zwemmen. Terug op de fiets reed hij een rondje door Turkije, voordat hij noordwaarts ging door Roemenië, Oekraïne, Rusland en China. Deichmann stak over naar Japan en reisde over de noordelijke Stille Oceaan naar Tijuana in het noorden van Mexico. Van daaruit rende hij naar het zuiden naar de staat Yucatán, voordat hij de Atlantische Oceaan overstak naar Lissabon, waar hij het thuistraject noordwaarts fietste.
“Ik wilde precies het equivalent van 120 keer de Ironman-afstand doen en de segmenten dienovereenkomstig splitsen”, zegt Deichmann. “Het meest uitdagende deel was het vinden van een zwemroute, aangezien het onmogelijk is om tegen sterke stroming in te zwemmen en op veel plaatsen behoorlijk gevaarlijk. Uiteindelijk heb ik een route gevonden waarbij ik de hele 460 km in één keer langs de Kroatische kust heb gezwommen , en liep de 120 marathons door Mexico. Het wielertraject werd in drie delen gesplitst, maar somt ook meer dan 21.600 km op.”
Reeds een meervoudig wereldrecordhouder, met razendsnelle fietsrecords op drie belangrijke continentale overtochten – Eurazië van Portugal naar Vladivostok in 64 dagen; Pan-Amerika van Alaska naar Patagonië in 97 dagen; en Kaap Noord in Noorwegen naar Kaapstad in Zuid-Afrika in 72 dagen – Deichmann was “klaar voor een nieuwe discipline die mijn grenzen verder zou verleggen”.
“Als avonturier had ik altijd de droom om de wereld rond te gaan”, legt hij uit, “dus de eerste triatlon rond de wereld leek de perfecte uitdaging. Het record is echter altijd een bonus voor mij – wat er echt toe doet, zijn de ervaringen en ontmoetingen tijdens de reis. En in een uitdagende reis zijn ze intenser.”
Net als zijn eerdere expedities koos Deichmann ervoor om de hele route af te leggen zonder hulp van een ondersteuningsvoertuig. Tijdens het zwemmen maakte hij een speciaal gemaakt vlot vast en ging ‘s nachts naar de kustlijn om te kamperen. Op zowel het fiets- als het hardloopgedeelte trok hij zijn uitrusting mee in een aanhanger en kampeerde langs de route.
Meestal zwemt hij “tussen de 9 en 18 km per dag, afhankelijk van het weer en de stroming”, zegt Deichmann. “Maar er waren ook een paar dagen dat ik door het weer helemaal niet kon zwemmen. Tijdens het fietsen legde ik meestal tussen de 160 en 220 km per dag af. In de Siberische winter had ik echter vaak moeite om die dagelijkse kilometers aan te houden. Het loopbeen was voorspelbaarder en ik liep 120 marathons in 117 dagen, waarbij ik tot 65 km per dag liep.”
Oorspronkelijk was Deichmann van plan om door Iran, Pakistan en India te fietsen naar Zuidoost-Azië en door de VS te rennen. “Maar de grenzen waren gesloten vanwege de pandemie, en uiteindelijk fietste ik in de winter door Rusland en rende ik in de zomer door Mexico”, zegt hij. “Perfecte timing. In Siberië had ik ook enorme mechanische problemen op de fiets door de extreme kou, en meer dan eens werd ik een beetje nerveus over mogelijke bevriezing van mijn voeten.”
Jonas Deichmann
Terwijl hij door Mexico rende, haalde Deichmann de krantenkoppen in het nationale nieuws en verdiende hij de bijnaam ‘The German Forrest Gump’. Dankzij de berichtgeving in de pers werd hij “voortdurend vergezeld door honderden lopers en politie-escortes”, vervolgt Deichmann. “Hoewel de opwinding van Mexicanen natuurlijk een geweldige ervaring was, was het ook erg moeilijk om mee om te gaan en mijn ritme te blijven volgen.”
Van de 14 maanden die Deichmann op de minder bereisde weg doorbracht, was zijn waterstint de zwaarste. “Ik worstelde constant met stroming, golven, wind, kwallen en het zoute water vernietigde mijn huid”, zegt hij. “Uiteindelijk kon ik behalve water niets meer drinken omdat mijn mond volledig ontstoken was. Maar de mentale uitdaging was nog zwaarder dan de fysieke pijn. Op de fiets of hardlopen is er altijd iets te zien. In de zee zag ik net het grootste deel van de dag water en moest mezelf urenlang afleiden.”
Uwe Nadler
Terwijl hij worstelde met de unieke eisen van de uitdaging, voedden de vele betekenisvolle momenten die Deichmann langs de route meemaakte zijn besluit om door te gaan naar de finish. “Toen ik het Baikalmeer in Siberië bereikte, was het nog winter”, zegt Deichmann. “Ik maakte een gat in het ijs en ging zwemmen. Daarna kampeerde ik op het ijs in het midden van het meer. Een van mijn meest vredige en ongelooflijke nachten ooit.”
En met name in Mexico “verbaasde de opwinding en vriendelijkheid van de lokale bevolking me elke dag. Zelfs een straathond kwam 130 km mee en volgde me overal”, voegt hij eraan toe. “Ik kon haar natuurlijk niet houden en heb in een tv-interview gezocht naar iemand om haar te adopteren. Nu heeft ze een fijn huis, eten en loopt ze nog regelmatig met de lokale hardlopers in El Salto.”
Door de verraderlijke stromingen van de Adriatische Zee te bestrijden, 20.000 kilometer van Dubrovnik naar Vladivostok te fietsen bij temperaturen onder het vriespunt en 120 marathons te rennen, bijna genoeg rug aan rug onder de doordringende stralen van de Mexicaanse zon, testte Deichmann de grenzen van het menselijk uithoudingsvermogen. Daarmee maakte hij het schijnbaar onmogelijke mogelijk.
Je kunt meer lezen over zijn avontuur op JonasDeichmann.com.
Deze inhoud is gemaakt en onderhouden door een derde partij en geïmporteerd op deze pagina om gebruikers te helpen hun e-mailadressen te verstrekken. Mogelijk vindt u meer informatie over deze en soortgelijke inhoud op piano.io
